Kierowanie - control, manage
działalność zmierzająca do spowodowania zachowania się ludzi zgodnie z celami osoby kierującej oraz etyką i kulturą zatrudniającej ich firmy (instytucji). Kierowanie stanowi formę bezpośredniego oddziaływania przełożonego na podległego mu pracownika w kierunku wykonania zadania wynikającego z założonych celów. Polega ono na wydawaniu poleceń służbowych wyznaczających czynności, które należy wykonać, udzielaniu wyjaśnień, przekazywaniu informacji, motywowaniu pracowników, kontrolowaniu wyników ich pracy itp. Od sposobu i technik kierowania zależą postawy pracowników, ich zaangażowanie się w sprawy pracy i zakładu, ich gotowość do wykonywania zadań i wprowadzania innowacji.
Od obecnych kierowników wymaga się kierowania twórczego tj. pobudzania pracowników do innowacji, wysuwania i dyskutowania pomysłów i współudziału w poszukiwaniu optymalnych decyzji, a w rezultacie tworzenia układu umożliwiającego integrację potrzeb pracowników i organizacji.
[J. Penc]
J. Stoner i Ch. Wankel określają kierowanie jako proces planowania, organizowania, przewodzenia i kontrolowania działalności członków organizacji oraz wykorzystywania wszystkich jej zasobów dla osiągnięcia ustalonych celów. Planowanie wskazuje, że kierownicy z góry obmyślają swoje cele i działania. Organizowanie oznacza, że kierownicy koordynują ludzkie i materialne zasoby organizacji. Przewodzenie określa, w jaki sposób kierownicy kierują podwładnymi i wpływają na nich, doprowadzając do tego, by wykonywali potrzebne zadania. Jest to powodowanie, aby pracownicy współdziałali i współpracowali ze sobą w realizacji celów przedsiębiorstwa. Kontrolowanie oznacza, że kierownicy starają się zapewnić, by organizacja zmierzała do swych celów. Kierownicy są odpowiedzialni i ponoszą odpowiedzialność. Mają obowiązek dopilnowania, by określone zadania były skutecznie wykonywane. Kierownicy wyższych szczebli – od menedżera przedsiębiorstwa do menedżerów funkcjonalnych – mają obowiązek określać główne obszary efektywności przedsiębiorstwa, to jest newralgiczne jego elementy, które musza skutecznie funkcjonować, aby całe przedsiębiorstwo osiągnęło sukces. P. Drucker uważa, iż efektywność kierownika można oceniać na podstawie sprawności i efektywności. Sprawność oznacza „robienie rzeczy we właściwy sposób” a skuteczność „robienie właściwych rzeczy”. Według J. Livingstona trzy cechy charakteryzują skutecznych kierowników: 1. Potrzeba kierowania. Tylko człowiek, który chce wpływać na wyniki działalności innych i który czerpie z tego zadowolenie, ma szanse być skutecznym kierownikiem. 2. Potrzeba władzy. Dobry kierownik odczuwa potrzebę wywierania wpływu na innych. Wykorzystuje do tego nie autorytet zajmowanego stanowiska, lecz swoją wiedzę i umiejętności. 3. Zdolność empatii. Skuteczny kierownik rozumie i umie postępować z często nie ujawnianymi, emocjonalnymi reakcjami innych członków organizacji. Jest to potrzebne do pozyskania ich współpracy. Kierowanie jest tym skuteczniejsze w im większym stopniu polega na przewodzeniu zespołom pracowników w samodzielnym podejmowaniu kompleksów działań, przyjmowaniu za nie odpowiedzialności oraz uzyskiwaniu dzięki temu korzystnych rezultatów. Najbardziej cenne jest wyzwalanie wartości twórczych samych pracowników sprzyjających integrowaniu celów przedsiębiorstwa z celami i ambicjami pracowników.
[T. Sztucki]
Zobacz również:
administrowanie
,
sterowanie
,
zarządzanie
|