Nieudolne kierowanie - inefficient management

brak właściwych kompetencji i cech osobowościowych umożliwiających efektywne kierowanie, powodujący złą ocenę sytuacji i podejmowanie nieracjonalnych decyzji. Nieudolne kierowanie próbuje się często wyjaśnić stosowaniem zasady ,,awansowania aż do niekompetencji” (zasada Petera), która głosi, że kierownik osiąga stanowisko, na którym już nic sensownego nie potrafi zrobić i zostaje na szczeblu swojej niekompetencji, gdyż dalszych awansów nie ma.
Zasada ta nie wyjaśnia dwóch przyczyn: nieudolności kierownika i niedostatecznych jego osiągnięć, tj. osiągnięć poniżej jego możliwości. Niewydolność kierowana może wynikać z postawienia niewłaściwego człowieka na danym stanowisku, a osiągnięcia poniżej przeciętnej mogą być rezultatem błędnej samooceny, czyli zaniżenia oceny własnego potencjału możliwości.
W literaturze formułuje się różne postacie nieudolnego menedżera. Są to m.in. następujące wzorce:
 kierownik dyktator: decyzje podejmuje sam, nie troszcząc się o to, jakie będą ich skutki w odczuciach i postawach współpracowników;
 kierownik dobroduszny: dba przesadnie o dobry nastrój, eliminowanie konfliktów nawet za cenę efektywności pracy;
 kierownik technik: w jego odczuciu każdy problem jest natury technicznej i może mieć tylko jedno rozwiązanie;
 kierownik niedołęga: nie chce, albo nie umie zająć stanowiska w żadnej sprawie, wypowiada swoje zdanie a później je zmienia;
 kierownik cień: kopia swoich zwierzchników – wykonawca ,,zarządzania przez lojalność”;
 kierownik widmo: praktykuje zarządzanie przez nieobecność, nie ma kompetencji, więc boi się przebywać wśród pracowników, jest ciągle zajęty: narady, konferencje itp.
[J. Penc]