Teoria podejmowania decyzji - decision making theory

kształtujący się system twierdzeń dotyczący zasad, metod i warunków rozwiązywania problemów w określonych sytuacjach decyzyjnych i na różnych szczeblach zarządzania (złożoność układów organizacyjnych) oraz dokonywania wyborów rozwiązań optymalnych.
Nauka ma poważny dorobek w zakresie teorii podejmowania decyzji. Wykształciła nawet w tym względzie trzy teorie: normatywną, psychologiczną i socjologiczną.
Teoria normatywna wykorzystuje do preparacji decyzji modele matematyczne (programowanie liniowe, teorię gier) oraz technikę komputerową. Dzięki opracowanym modelom prognozuje się zmiany w otoczeniu, przepowiada wyniki różnych działań i ocenia je pod kątem ich wpływu na przyszłość organizacji. Teoria ta znajduje zastosowanie przede wszystkim tam, gdzie jest możliwa kwantyfikacja informacji ,,wejściowych”, tj. w tych dziedzinach, w których można ustalić mierzalne czynniki problemu decyzyjnego.
Teoria psychologiczna jest zbiorem twierdzeń o rozwiązywaniu zadań decyzyjnych przez ludzi, którzy realizując ten proces dążą do osiągnięcia pewnych stanów rzeczy. Próbuje oba przewidywać i wyjaśniać czynności (procesy) decyzyjne człowieka, zwracając szczególną uwagę na jego zachowanie się w czasie rozwiązywania problemu decyzyjnego, a więc w sytuacji działania i wyboru. Zachowanie to zależy głównie od rodzaju i założeń sytuacji decyzyjnej, rodzaju i struktury cech osobowościowych decydenta, a także od subiektywnej percepcji ryzyka.
Teoria socjologiczna bada uwarunkowania i formułuje zalecenia odnośnie do podejmowania decyzji w kontekście interakcji społecznych w organizacji oraz stosowanego w niej stylu kierowania. Szczególnie interesuje się takimi problemami, jak decyzje kierownicze jako składnik roli zawodowej kierownika, czynniki determinujące decyzje kierownicze, decyzje indywidualne a decyzje zespołowe, sposoby przekazywania decyzji, konflikty na tle rozwiązywania problemów decyzyjnych oraz podejmowania decyzji itp.
[J. Penc]