Dezintegracja pozytywna - positive disintegration
proces czasowego osłabiania lub rozpadu wewnętrznej organizacji psychiki (osobowości) poprzedzający i warunkujący przejście z niższego (integracja pierwotna) na wyższy poziom (integracja wtórna) funkcjonowania psychiki. Proces ten charakteryzuje się stanami wzmożonego napięcia psychicznego i poprzez wewnętrzne konflikty, kryzysy i załamania prowadzi do zasadniczych przeobrażeń w świadomości człowieka i jego stosunku do otoczenia.
Według K. Dąbrowskiego, autora tej koncepcji, można wyróżnić trzy etapy dezintegracji pozytywnej na coraz wyższym poziomie, których rezultatem jest przejście od automatycznych zachowań do coraz bardziej świadomych, wartościujących i hierarchizujących; od braku przekształceń wewnątrzpsychicznych do wysokiego poziomu samokształcenia i samowychowywania; od tendencji do konfliktów zewnętrznych międzyosobowych do konfliktów wewnątrzosobowych.
Dzięki procesom dezintegracji następuje rozluźnienie i rozbicie pierwotnej globalnej struktury oraz przetworzenie jej w nowe struktury, czemu towarzyszą różne negatywne przeżycia. Powstaje nowa wtórna struktura, którą charakteryzuje spokój wewnętrzny, pełna autonomia i wysoko rozwinięta empatia oraz zdolność do kontemplacji. Dezintegracja pozytywna jest najczęściej zjawiskiem rozwojowym, twórczym i odkrywczym. Jednostka, która osiąga stan równowagi psychicznej, jest silna i odporna na frustrację.
[J. Penc]
Zobacz również:
relaks
,
inteligencja emocjonalna
|