Integratywny styl kierowania - integrative style of management

styl kierowania, którego istotą jest integrowanie pracowników wokół celów i zadań organizacji, której są uczestnikami. Styl ten wiąże się z procesem partycypacji w podejmowaniu decyzji bieżących i strategicznych związanych z ustalaniem celów i programu rozwoju przedsiębiorstwa. Kształtuje on współżycie między przełożonym a podwładnym na takiej zasadzie, że ich celem jest wspólne dobro, któremu obaj służą i traktują się jako partnerzy godni wzajemnego zaufania.
W stylu tym zmienia się rola przełożonego, staje się on nie egzekutorem zadań, ale ich inicjatorem i opiekunem, strażnikiem właściwej ich realizacji, moderatorem wyzwalającym inicjatywy pracownicze, stwarzającym dobry klimat pracy i broniącym ich słusznych interesów. Nie ma więc tu kategorycznego podziału na tych, którzy rządzą i tych, którzy słuchają, choć istnieje formalny podział na role kierownicze i wykonawcze. Wszystkich łączy silna więź z grupą i stosunek wzajemnej zależności. Pracownicy są nie tylko wykonawcami zadań, ale również ich twórcami; mają większą samodzielność i szersze pole do przejawiania własnej inicjatywy, możliwości wysuwania i poszukiwania optymalnych rozwiązań oraz podejmowania decyzji określających cele i sposoby postępowania grupy, sami też wykonują części tych funkcji, które autorytarne kierownictwo rezerwuje dla siebie.
Integratywny styl kierowania stwarza więc warunki dla przeżywania przez pracownika własnej podmiotowości, dla zaangażowania znacznej części swego potencjału osobowego w działalność gospodarczą firmy. W tym stylu cel przedsiębiorstwa staje się celem indywidualnym pracownika, co sprawia, że realizacja tego celu staje się uświadomionym motywem jego działania. Styl ten bierze wyraźnie pod uwagę wartości ludzkie i moralne, które stają się dzisiaj bardzo ważne dla życia każdego przedsiębiorstwa.
[J. Penc]